1. Detestabile quidem et segregatum a qualibet humanitate propositum
Thibaldi Francisci,
Guillelmi de Sancto Seuerino,
Andreae de Cicala,
Pandulphi de Fasanella,
Iacobi de Morra
et aliorum suorum complicum, proditorum nostrorum,
ad te per nostrae celsitudinis apices peruenisse iam scimus, nec nos
delectaret harum seriem in presenti describere uel exaggerare malitiam, quam
nullo fuisse conceptam tempore gauderemus, nisi quod idcirco libenter ipsorum
enormes sciri desideramus excessus, ut quatenus motus nostros in eos augusta
clementia temperat, eatenus ab omnibus nostra modestia clarior censeatur.
2. Hos, qui nos tam iniquo proposito trucidarunt, si tamquam cuiuslibet
hominis homicidas occidimus, iniuste non agimus. 3. Hos, qui ueluti filios
dulcedine paterna nutriuimus, si tamquam perfidos patricidas, inter ferales
angustias comprehensos, in uicinum mare proicimus, ut omnium elementorum
usu carere uiuentes incipiant, non peccamus: in hos, quos parentes
suspendiis, filios exposuere martiriis, in hos denique, qui suae generositatis
immemores et nostrorum beneficiorum ingrati ac debitae fidelitatis obliti,
nobilis regni nostri
Syciliae non filii, sed priuigni, Deum et hominem sic
incredibiliter offenderunt, quod nec infamia culpae conueniens, nec delicto
pena sufficiens uideretur. 4. Ad horum ergo perniciem, indignationis nostrae
peruenit aculeus, diuina clementia, quae sic ipsorum infatuauit aperte
consilium, quod predictos
Thibaldum Franciscum,
Guillelmum de Sancto Seuerino, et... et..., eorum complices, inferioris gradus, generis et etatis, nefandissimi
sceleris patratores et contra nos diuinae potentiae contemptores,
conuenientia cogitare consilia et sufficientia preparare subsidia non permisit.
5. Qui cum potuissent munitiones quaslibet Regni nostri pro uelle preripere,
tum ex familiaritate precipua, quam ad ipsos consiliorum nostrorum
participes et omnium negotiorum actores preteritis temporibus habebamus,
tum ex predicti
Andreae de Cicala,
in regno Syciliae nostri capitanei generalis
nefando consortio, qui per quaelibet castra nostra suae iurisdictioni
commissa ponere poterat et deponere castellanos,
castrum Capacii nomine,
quod capi de facili, non immerito, poterat formidare, sic subito, sic temerarie
conscenderunt, sic exiliter munierunt, ut nedum contra Romanum principem,
qui precelsa cacumina montium potenter inclinat, sed nec contra
potentioris uicini potentiam tueri se longo certamine potuissent.
6. Et licet non defuisset eisdem ad defensionis longae fiduciam rupis
excelsae munitio, murorum fortium ambitus et copia bellatorum uel defensorum,
uerumptamen adfuit necessariarum rerum, sed aquae precipue non
preuisa penuria, quam naturalem ex fontibus rupes fossosae negauerant,
et accidentalem ex pluuiis cisternarum edificata concauitas in tanta copia
non habebat, quod a ueris introitu, quo munire se ceperant proditores, per
totam proximam futuram estatem sufficere pugnantibus et ex anxietate pugnae
sitientibus ac copiose bibentibus potuisset, cuius copiam estiui aeris
uiolentia subtrahebat, quam etiam si celitus contra suae perfidiae meritum
habuissent, in tantum conductus aquarum et muros omnes machinae nostrae
confregerant, ut ad cisternas transductio per canales omnimoda negaretur.
7. Quod factum est, ut expugnati per fidelium regnicolarum uictoriam
gloriosam, qui ad uindicandum eorum opprobrium accensi per fidem in
expugnatione infidelium nostrorum proditorum et castri propugnatores extraneos
admittere noluerunt, decimo septimo presentis mensis Iulii, factionis
tam principes quam sequaces se debitae penae, potius quam misericordiae,
tradiderunt.
8. Quibus omnibus preter spem omnium et contra uota multorum expeditis
celeriter et ad uotum cum diuina prouisio impedimenta substulerit,
longis et callidis studiis nostrorum processuum cursui preparata iam liberi
reddimur et resumpta uictoria fortiores ad nostrorum rebellium omnium,
quantumcumque recalcitrent, fine laudabili reliquias conterendas.
