Petrus de Vinea, Epistolarum libri VI

1. Casus filii tui, quem sublatum de medio quorumdam nostrorum fidelium relatione perpendimus, ad compassionem doloris, qui paternum pectus euerberat, serenitatis nostrae clementiam inuitauit. Calamitoso igitur et suspiriis obstito benigne compatimur, et doloribus tuis misericorditer condolemus, tamquam qui a natura parentibus amorem ingenitum erga genitos nouimus, et acerbitatem sortis contrariae seuientis in liberos nullatenus ignoramus. 2. Oritur namque ex nimia dilectione doloris immensitas, sub qua ponentes gemitus frequentius defecerunt, nisi necessario consolationis remedio leniantur. 3. Prudentes tamen se ad maiorum exempla conuertunt si liberos amiserunt, et post datas funeri lacrimas, dolore deposito, ad compassionem animi saucii uiriliter intenderunt, illud potissime attendentes ex mortali immortale generari non posse, nec ex uite corrupta palmites incorruptibiles procreari. 4. Preterea quis ignorat mortem mortales defferre? Quis non nouit, quod mors omnia tollit? Omnia morte cadunt, quae dum per cetus mortalium indiscreta uagatur, aliquando parentum uotis, qui liberos optant habere superstites, effectum tribuit, aliquando eorum precibus aures non exhibens mactat intrepide liberos ante oculos genitorum: senes uelut eorum oblita preterit, non uerens in pueros et iuuenes lasciuire. 5. Quapropter fidelitatem tuam requirimus et hortamur attente, mandantes quatenus in hiis et aliis, quae uelut discretus ad lenimen tuae calamitatis agnoscens, spiritum consolationis assumas, lacrimis et gemitibus, quibus non uiriles sed enerues et molles muliebrium animi intabescunt, de cetero nullatenus uacaturus.