I Dictamina di Pietro da Prezza

Sapiencie mater et prudencie consilio non delirat, suum si quis animum adversitatum pondere pregravatum alicuius artis auxilio sublevat, ut ruinose taliter in infernum tristicie non mergatur, quin resurgere nequeat postmodum ad leticie paradisum. Ideo que, domine, care pater, tot impresenciarum exhaustus periculis tot angustiis circumseptus, tot afflictus doloribus, tot tribulationibus laceratus viam inveni, credo meis actibus non ineptam, totam mentem assiduis proponens lectionibus dedicare, que meum intellectum interdum ab obsidione turbationum instantium furabuntur, ut queat spiritus a suspiriis respirare et me forsan in aliquo facient meliorem. Verum quia nequeo sine gracie vestre subsidio ducere cenam istam, paternitatem vestram rogo precordialiter, quoad possum, immo precordialius plus quam possim, quatenus Isidorum de synonimis et ethymologiis, Tullium, Senecam, quos in vestro monasterio pro certo comperi reperiti vel aliquos eciam libros alios ex illis precipue, qui suis in tractatibus per agros amenos et prata florentia delectantis rhetorice spaciantur, mihi benigne dignemini commodare pro certo scituri, si essent aurei vel inestimabiliter pretiosi iuxta vestrum beneplacitum, salvi fient.