1. Vt iustitiam et innocentiam nostram, tam uos quam alii reges orbis et
principes agnoscatis, ecce processum totum super discordia inter nos et istum
summum pontificem et predecessores suos habita, presentibus denotamus.
Nec tamen in hoc stare tantummodo fidei nostrae uolumus, sed quicquid
tenore presentis scripturae asserimus parati sumus per sufficientia documenta
monstrare.
2. Primum quidem scire uos credimus, qualiter Innocentius
alius predecessor istius, sub cuius pallio et tutela nos nedum impuberem, sed
infantem mater nostra dimiserat, contra nos etiam in Imperio – cuius principes
nos in regem elegerant et nos in imperatorem assumere in uita patris
nostri iurauerant – Othonem de Saxonia
ueterem aduersarium nostrum et domus nostrae in imperatorem in nostrum preiudicium consecrauit;
3. qualiter comitem Gualterium de Brenda,
qui uelut gener Tancredi regis intrusi
mortem nostram et sanguinem sitiebat, sub defensionis nostrae specie misit
in Regnum;
4. qualiter etiam Gregorius papa nonus, predecessor istius, sub
ea occasione, quod nos in termino nobis dato, infirmitate grauati, transire nequiuimus
ultra mare, contra iustitiam nos primitus excommunicationi subiecit,
deinde postmodum, pro seruitio Iesu Christi peregrinantibus nobis, Regnum
nostrum hostiliter usurpando, qualiter de Vltramarinis partibus redeuntes,
recuperata terra nostra, quam ceperat, pacem cum ipso firmauimus, quam
nullo credidimus tempore uiolandam.
5. Quam licet ipse nobis in parte seruare
negauerit requisitus, cum Ciuitatem Castellae, per ipsum turbationis tempore
occupatam, reddere nobis nollet ex pacto, dum in multis aliis nostram uisus
est offendere maiestatem, nos tamen, nedum illatas dissimulabamus iniurias,
uerum etiam seruire sibi sub infinitis laboribus nostris et sumptibus nitebamur,
nos opponendo Romanis pro recuperatione iurium Ecclesiae, quae Romani
predicti nequiter occuparant, cum quibus postmodum papa prefatus pacem
composuit, nobis insciis et contemptis.
6. Nec illud ignorare uos patimur,
qualiter contra nos, de predicto seruitio... diebus ante proximis recedentes et
in Theutoniam ad corrigendum
Heinrici
primogeniti filii nostri errorem sub
fauoris sui litteris procedentes, occulte nuntium ad principes destinauit, per
quem mandauit eisdem, ut nullum de filiis nostris, uel de genere nostro, in
regem sibi assumerent, prohibens, prout iidem principes nobis postmodum
retulerunt: et sic, quem ex impenso seruitio publice credebamus habere propitium,
latenter inuenimus inimicum;
7. qualiter etiam paratis nobis in Ytaliam
descendere pro recuperandis non minus Ecclesiae, quam Imperii iuribus, pro
Vltramarino negotio procurando et ordinando statu pacifico regionis ipsius,
misit nobis obuiam episcopum Penestrinum, nuntiorum nostrorum contradictione
contempta, qui non ipsum, uelut inimicum nostrum, sed Antiochiae
patriarcham uelut amicum in Transmarino negotio requisierant pro legato; qui
prenominatus episcopus a deuotione nostra Mantuam temptauit auertere, et
Placentiam, in qua, uelut originarius eius, nimium poterat, euidenter auertit
contra nos, ne transire possemus, quamquam hoc frustra temptauerit, Lombardorum
exercitum congregando.
8. Obtenta deinde cum auxilio Regis regum
de Mediolanensium prauitate uictoria, dum Lombardi contra nos et Imperium
de ipsorum resistentia desperarent, ad eumdem summum pontificem, qui eos
fauore palliato protexerat, publice confugerunt, asserentes, quod nisi ipsos a
nobis papa prefatus et Fratres, publica defensione defenderent, ad nostrum et
Imperii redire dominium cogerentur.
